(Afstand afgelegd 700m/totaal 11.740 m)
Kostershuisje
Een alleenstaand huisje aan de zuidzijde van de kerk, gebouwd rond 1830. Later werd er ook een kaarsengieterij tegenaan gebouwd. Het Kostershuisje was gedurende generaties het verblijf van de Hovese kosterfamilies Nagels en Mortelmans. Het is nu gemeentelijk patrimonium met een kleine vergaderzaal en mogelijkheid voor het houden van tentoonstellingen. Het naastgelegen schuurtje werd omgebouwd tot Sprookjeshuisje., waar vertellingen en verjaardagsfeestjes voor kinderen plaatsvinden. In 1978 werd tijdens de braderie het Sprookjeshuisje in gebruik genomen met als meter en eerste vertelster Yvonne Waegemans, terwijl Wim Van Gelder als peter ook zijn spannende verhalen aan de Leuvense stoof kwam vertellen. Ondertussen hebben duizenden kinderen er geluisterd naar oude en moderne sprookjes. Het werd in 1981 als geklasseerd gebouw genoteerd. Het huisje werd, na renovatie, ingehuldigd op 21 augustus 1986.
Kerkgebouw
De Sint-Laurentiuskerk is een laatgotisch gebouw, daterend van het einde van de vijftiende eeuw. De parochie wordt al in 1233 vermeld. Het gebouw dateert wellicht uit circa 1500 en heeft in de zestiende eeuw veel schade geleden tijdens de Beeldenstorm (1566). Het dorp en de kerk werden toen grotendeels verwoest. Jarenlang bevond de kerk zich in een verwaarloosde toestand. Pas in de 2° helft van de zeventiende eeuw werd begonnen met de restauratie. De laatste volledige restauraties dateren van 1967-1969 en 2010. Bij het begin van de Eerste Wereldoorlog werd de torenspits om strategische redenen (Hove lag binnen de Antwerpse fortengordel) neergehaald en na afloop van de vijandelijkheden in de jaren 1920 hersteld. Begin 2000 werd in de toren een GSM gsm-station voorzien. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden in 1943 de klokken door de Duitse bezetters weggehaald en werd de kerk fel geteisterd door V-bommen. Het vroegere kerkhof (ontruimd in 1950) werd vervangen door pleinaanleg met grasperken…… en (later) parkeerplaatsen (heraangelegd in 2012 in het kader van de dorpskernvernieuwing).
De oorspronkelijke bekroning van de kerktoren bestond slechts uit een vierkante kap. Het was deze kap die aanleiding gaf om de Hovenaars de spotnaam van ‘Keescoppen’ te geven: “Dye van Hoof zen geschoren, ’s Hebbe ’n keeskop van ‘nen thoren.
De Sint-Laurentiuskerk had van ouds drie klokken die in 1582 door de Antwerpenaars werden gestolen. In 1658 was pastoor van Roy begonnen met geld in te zamelen voor drie nieuwe klokken die gegoten werden in 1661. Deze drie klokken werden hergoten in 1857. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden de klokken opgeëist en weggevoerd door de Duitse legerleiding. In 1946 werd aan Marcel Michiels opdracht gegeven om drie nieuwe klokken te gieten. De grote klok heeft een doorsnede van 1,15 meter en weegt 1.018 kilogram, de tweede klok 1,01 meter en 707 kilogram, de kleine klok 0,90 meter en 494,5 kilogram.
De voorzijde van de toren heeft een recent nieuw glasraam van de kunstenaar Joost Caen.
Markgraaf
Oorspronkelijk werd dit gebouw opgetrokken als laboratorium door Albert Van Wezer (1917-1972), ingenieur en apotheker. Het droeg de naam Asperal. Het laboratorium stelde in de bloeiperiode dertig mensen tewerk. Het labo maakte onder andere de zalf Sulfamoruol (‘die brandwonden geneest op de helft van de tijd’). In 1978 werd het gebouw door de gemeente aangekocht en – na aanpassing – op 4 juni 1983 ingehuldigd.
De naam refereert naar Baron Van der Haeghen d’Esbeke (1757-1829), die in 1794 onder het Oostenrijks regime tot ‘Markgraaf van het Land van Rijen’ werd benoemd. In 1803 trad de baron in het huwelijk met jonkvrouw Helene Geelhand. Twee jaar nadat zijn vrouw was overleden en hij hertrouwd was met Maria Theresia Van Male de Ghorain werd hij burgemeester van Hove, tot hij definitief naar Brussel verhuisde.
Tijdens de legislatuur van Hove Beweegt (2006-2012) is dit gebouw extra goed geïsoleerd waardoor het opnieuw geschikt werd om nog vele jaren te functioneren. Verder zien we dat een nieuwe academie elders (Van Ostaijenlaan? Andere opties?) wordt gepland door het bestuur. De vraag is dan natuurlijk: wat met dit gebouw? Daarop is nog geen antwoord gekomen van het bestuur.
Een gebouw van deze grootte in het centrum van het dorp is een unieke kans om de gemeentelijke dienstverlening letterlijk dichter bij de mensen te brengen. Met een verhuizing van de academie naar de schoolomgeving (bv. naar de zogenaamde ‘gronden De Smet’) optimaliseer je niet alleen de synergie binnen het Hovese kunstonderwijs, maar versterk je eveneens de mogelijkheid om ruimtes ‘multifunctioneler’ te gebruiken en om van het dorpscentrum een actieve ontmoetingsruimte te maken.
Huis Ganzevoet, Mortselsesteenweg 7
Wandel nu via de parking achter de kerk naar de Mortselsesteenweg. Deze woning stond op de plek waar nu de parking is met de oplaadpunten voor elektrische wagens.
Het was een tot woning omgevormd woonstalhuis (nok loodrecht op straat) met kern uit de 18de eeuw, verbouwd in de 20ste eeuw. Beschilderd bakstenen gebouw van één bouwlaag onder afgewolfd dak (cementpannen).
Hier werd het eerste ‘jeugdcafé’ van Hove geopend anno, 1970-1980.
Het was het ontmoetingscentrum avant la lettre voor de jeugd van Hove en de bakermat van ‘Opbouwwerk Hove’, de voorbode van Hove Beweegt.
Anno 1985 moest het wijken voor de bouw van de tuin rond de kerk en een parking.
